ในบางคราว ที่ราวป่า
รถรบ ทิวธง ของข้าศึก จากเทือกเขาลึกลับยกมาประชิด
แม้เบิกบานบุรีจะเป็นนครสันติ อหิงสา
แต่ธรรมชาติ ก็มักส่งข้าศึกมาทดสอบ
ฝุ่นคลี คละคลุ้ง ฉาบบนสายหมอกยามเช้า
โดยปกติ ชาวบุรี ผู้ใฝ่สันติ มิชอบนักกับการรบรา
ที่ราวป่า ทิวข้าศึก เป็นภาพมืดทึบรางๆ มิอาจคะเนได้ว่ามีประมาณใด
การรบของชาวเบิกบาน นั้นแตกต่าง
เรามิได้ห่ำหั่น เราเห็นข้าศึก ดุจดัง สายหมอกยามเช้า
ฝนพรำยามสาย เปลวแดดยามบ่าย
หิมะยามค่ำ มันเป็นเพียงเวลาที่เราต้องรบ
ผู้ว่าการ สั่งทหารให้ตั้งมั่น
สูดลมหายใจแห่งขุนเขา
ขุนเขาแห่งเรา ชาวบุรี
ทแกล้ว ทหาร เบิกบาน มิได้หวาดหวั่น
เมื่อข้าศึกเข้าประชิด ลมหายใจก็ถี่ขึ้น
ใกล้เข้ามา ใกล้เข้ามา
เสียงฝีเท้าม้า รถรบ ศาสตราวุธ
ห่างจากเรา เพียงเล็กน้อย
ดังระยะจากหน้าผาก ถึง หัวใจ
เมื่อเราชาวบุรี แลเห็น ความวูบไหว
ความเกรี้ยวกราด ความรัก ความเจ็บปวด
ศึก สงคราม เลือด ความตาย
เห็นอย่างครบถ้วน
ฉับพลัน วงกลม ที่หมุนวนแห่งข้าศึก
ก็แตกพ่าย สลายไป
เมื่อนั้น ชาวบุรี ก็ยกทัพกลับ นคร
แล้วงานฉลอง ชัยชนะ ก็เริ่มขึ้น
ซึ่งไม่มีสิ่งใดที่เรา เหล่าทหารหาร จะดื่มด่ำได้ดีเท่า
อมฤตรสแห่งความรัก และความเบิกบาน
..........
เบิกบานบุรีอาจมีศึก
แต่นั่น แสดงว่าเรายังมีชีวิตแสนธรรมดา
จนกว่า ความเบิกบาน ที่แท้จริงจะมาถึง
